Plany budowy szkoły w Izdebniku pojawiły się już w 1876 roku, kiedy to Inspektor Rady Szkolnej Okręgowej w Wadowicach (pan Ruciński) wyznaczył miejsce na wybudowanie izby szkolnej z miękkiego drewna. Jednakże dzięki staraniom nauczyciela kierującego izdebnicką szkołą (S. Dwernicki) zamiast drewnianej postanowiono postawić izbę murowaną wraz z sienią.
Zarówno kosztorys jak i plan wymarzonego budynku szkolnego wykonał sam nauczyciel, który 1878r. w listopadzie, wniósł prośbę do C.K Okręgowej Rady Szkolnej w Wadowicach o przeistoczenie tutejszej szkoły na 3 klasową szkołę i zakup kawałka gruntu potrzebnego do praktycznej nauki gospodarstwa.
Dzięki staraniom Pana Ludwiga Sellinga zakupiono przeszło pół hektara ziemi, na której powstać miał jak na owe czasy piękny nowoczesny, piętrowy budynek budzący podziw i zazdrość wśród mieszkańców innych okolicznych miejscowości.
Pieniądze na budowę szkoły gmina otrzymała 15 VII 1881r jako bezprocentową pożyczkę w kwocie 1000zł z obowiązkiem spłaty w 10 lat. Rozpoczęcie budowy nowej wymarzonej szkoły rozpoczęło się 1 V 1882r od uroczystego nabożeństwa z poświęceniem placu budowy. Cała budowa trwała zaledwie 7 miesięcy i zabrała jedną ofiarę (w czasie przygotowywania drzew na więźbę w Bieńkówce, spadło na młodego człowieka podcinane drzewo , nie udało się go uratować , osobą tą był mieszkaniec Izdebnika o nazwisku Zaremba.)
Budowa szkoły zakończyła się 20.XI, a po odprawieniu Mszy św. 30 XI i po poświęceniu nowego obiektu młodzież weszła do nowego obiektu.
W 1904 roku w naszej wsi była już IV klasowa szkoła ( kierownik + 3 nauczycieli. 18 X 1904 roku Rada szkolna krajowa ustanowiła przy tutejszej szkole posadę nauczyciela religii rzymsko - katolickiej którą objął ks. Jakub Rajski. 28 XII 1911 w budynku szkolnym zdarzył się pożar - kobiety sprzątające zaprószyły ogień. Odremontowana po pożarze szkoła nie cieszyła się długo swoją świetnością, bo w listopadzie 1914 roku zdewastowano ją, zakwaterowane w niej austriackie wojsko w czasie działań wojennych podczas I wojny światowej. Dlatego później przez parę miesięcy zimowych 1914/ 15 szkoła była nieczynna. Po odzyskaniu niepodległości w 1918, na czele szkolnictwa powszechnego stało Ministerstwo Wyznań religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie, a w każdym województwie kuratorium szkolne, temu zaś podlegać miały w każdym powiecie Rady szkolne Powiatowe.
Przeczeniem kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego z dnia 12 XII 1924 w myśl art. 6 ustawy z dnia 17 II 1922( Dz.Ust. Rzp. P. z 1922 nr18. poz. 143) zarządzono : Dotychczasową cztero-klasową szkołę podstawową męsko - żeńską w Izdebniku zreorganizować od dnia 1 I 1925 r. na siedmioklasowa szkolę powszechną męsko - żeńską.
Celem lepszego zrozumienia pracy tej 7-mio klasowej szkoły w Izdebniku proszę zapoznać się z dosłownym cytatem z protokołu konferencji powizytacyjnej odbytej w dniu 11 X 1935 pod przewodnictwem Inspektora p. Jana Gębickiego:
Warunki ekonomiczne wsi ( gęste zaludnienie ) ciężka, ilasta ziemia, znaczna ilość nieużytków, duże rozdrobnienie gospodarstw, bezrobocie, rozwój prymitywnego chałupnictwa itd. Odbijają się na społecznym życiu mieszkańców tutejszej wsi. A, w związku z ogólnym kryzysem ekonomicznym, pozostawiającym swoje piętno w każdej dziedzinie życia gospodarczego, ujawnia się niechęć do życia gromadnego, do prac zespołowych na terenie istniejących organizacji, bądź to we wspólnym ożyciu. Ujemnie odbiją się ten stan bierności w oddziaływaniu wychowawczym domu rodzicielskiego, jak i w środowisku względem własnych dzieci. Szkoła postawiła sobie za zadanie zmienić ten stan na pozytywny poprzez utrzymanie żywego kontaktu z domem rodzicielskim, przez odpowiednie uświadamianie rodziców w sprawach związanych ze szkoła oraz przez zapoznanie ich z zagadnieniem natury ogólno państwowymi, tak ważnymi dla ukształtowania się życia naszego narodu....
Realizację tego zadania przerwała II Wojna Światowa...
Po II wojnie - w zmienionych warunkach politycznych zaczęła swą działalność edukacyjną wychowawczą Publiczna Szkoła Powszechna III stopnia. Kierownictwo tej szkoły w 1950 r. ( po kilkunastu zmieniających się kierownikach i ciągle zmieniających się nauczycielach ) objął Jan Borończyk, którego warto wymienić z nazwiska. On podobnie jak w początkach naszej szkoły Stanisław Dwernicki, to filary naszej wiejskiej Oświaty w kierownicy duchowi wielu pokoleń - reszta to tylko kierownicy, bądź tylko nauczyciele.

Jan Borończyk pozostawił po sobie wiekopomne dzieło piękną 1000-latkę której budowa rozpoczęła się w 1961 roku z zakończyła w 1964 r. Od 1 września 1964 młodzież weszła nie tylko do nowego budynku ( podziwianego w całej okolicy), ale również do sal o pełnym wyposażeniu w meble, pomoce naukowe w pracowniach fizyki, chemii, biologii, zajęć praktycznych; sprzęt - wyposażenie sali gimnastycznej : wyposażenie kuchni, natryski - słowem rewelacja!

A stara szkoła?? No cóż do dnia dzisiejszego obskurna, z powybijanymi szybami, zarośnięta drzewami stoi przy ruchliwej drodze obok kościoła stanowiąc smutny i zapomniany pomnik historii. Chyba już zapomniano, że stara szkoła była m.in. centrum zebrań wiejskich oraz ośrodkiem kultury (teatr lalkowy, ćwiczenia chóru) Aż dziw bierze, że w najbogatszej wsi w gminie nie ma środków na odnowienie tego budynku i przystosowanie go do aktualnych potrzeb chociażby biblioteki, czytelni czy muzeum rzemiosła. Wszystkie pomysły związane ze starą szkoła jak dotąd kończą się na projektach. Według oponentów szkoda pompować pieniądze w stary budynek. Jednakże ci oponenci zapominają chyba o tym, iż wieś Izdebnik do budżetu gminy lanckorońskiej dostarcza 60% dochodów podatkowych i należałoby zadbać o jej dobra kulturowe. Być może nie wszystko stracone. Nadarza się okazja na sfinansowanie aż 80 proc. kosztów remontu starej szkoły, oszacowanych na 525 tysięcy złotych, z pieniędzy unijnych, a konkretnie z Sektorowego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (SPORR). Władze zamierzają złożyć stosowny wniosek. Sołectwo Izdebnika jednogłośnie poparło remont starej szkoły. Miejmy nadzieję, że nie skończy się to jak zwykle - na planach. A może jednak zakręci się koło historii i jak w 1881 stara szkoła znowu dostanie wsparcie finansowe i otworzy swoje wnętrze dla nowego pokolenia?